Er was eens een boer in Friesland en zijn naam was Brint, zoon van Bronger. Kloek en hardwerkend was hij, maar de winters waren bitter en zijn leven bescheiden. Brint kreeg een zoon en noemde hem Brint, en deze was net als zijn vader, maar had meer geluk en vergaarde grote weelde in zijn leven. Zo goed ging het hem af dat iedereen in de wijde omtrek het huis der Brinta kende. Hun telgen wonnen invloed en land, maar vielen in scherp geschil met de mannen van het huis Jorna, over het recht op enkele lappen grond.
Op een ijzige dag duwde Foppe Jorna tijdens het schaatsen de jonge Wytse Brinta in een wak en kwam het tot een handgemeen, waarbij Foppe de neus werd gebroken. Verwanten raakten verwikkeld, vergeldingen volgden en bloed vloeide, tot vele jaren later de Brintahoeve ‘s nachts in vlammen opging. Zo veel hadden vuur en vete gevergd dat het geslacht worstelde en ten slotte in armoede verviel.
Maar ze gaven niet op, hielden zich taai. Met hard werken werd de oude weelde herwonnen in de eeuwen nadien. En toen het ooit zo drassige land het toeliet begon de weinig murwe Lutsen Brinta ook tarwe te verbouwen. Gulden akkers zo ver als het oog reikte. Goed brood bakte men ervan. En zijn vrouw Fardou maakte van het gemalen tarwe en de melk van hun koeien en nog een klein beetje zout een heerlijke warme brij als ontbijt voor hun bern.
Uiteindelijk verscheen het goedje in de schappen der winkels, ergens in de vorige eeuw. Brinta stond erop, in grote letters. In róde letters uiteraard, naar de vete van hun voorouders. Gretig was de aftrek en niet veel later stonden er pakken van een mededinger naast. Maar het graanontbijt van Jorna kon op weinig liefde rekenen, want de mensen waren het niet vergeten…
Althans, zoiets stelde ik me laatst voor, toen ik op een regenachtige dag weer eens van een bord Brinta genoot en over de naam nadacht. Helaas, in werkelijkheid is het slechts een afkorting van het talenmengsel breakfast instant tarwe…
Daar zou de kloeke oude Brint het zijne van hebben gedacht.
